Na przełomie XIII i XIV wieku na wzgórzu na prawym brzegu Wdy istniał gród. Przed 1360 rokiem Krzyżacy wznieśli w jego miejscu niewielki murowany zamek. Miał on plan nieregularny zajmując powierzchnię szczytową wzgórza o rozmiarach około 23 na 40 m. Od trzech stron do murów obwodowych przylegały skrzydła: podpiwniczone skrzydło północne, wschodnie mieszczące kaplicę oraz południowe. Od zachodu zamek został wzmocniony przekopaniem suchej fosy, nad którą przerzucono most. Od tej strony mieściła się wieża bramna dostawiona do zewnętrznej części murów. Na zespół zamkowy składało się również rozległe przedzamcze znajdujące się na zachód od głównego członu.
   Warownia podległa była komturii w Świeciu. Zniszczona została prawdopodobnie w czasie wojen polsko-krzyżackich w pierwszej połowie XV wieku, bo w 1461 roku w dokumentach występuje już tylko folwark, a o zamku nie ma wzmianki. Folwark ten prawdopodobnie mieścił się w miejscu wcześniejszego przedzamcza. W XVII wieku zostały rozebrane resztki murów zamkowych.
   Badania prowadzono tu w 1885 roku oraz w latach siedemdziesiątych XX wieku przez M. Kochanowskiego. Do czasów współczesnych z XIV-wiecznej warowni nie pozostało zbyt wiele pamiątek. Aktualnie przedstawia ona coś na kształt niedużego, rozgrzebanego przez studentów wykopu, w którym poniewierają się małe kamienie, kawałki cegieł i potłuczonych kafli (kafle wyglądają na XX-wieczne). W niektórych miejscach widoczne są niewielkie partie ceglanych murów przyziemia.

fot.  T. Stenka