opis: |
Kościół p.w. św. Michała Archanioła został
zbudowany jako część dominikańskiego zespołu klasztornego. Wymurowany z
cegły w stylu gotyckim w drugiej połowie XIV wieku, był wielokrotnie niszczony i przebudowywany.
Zawiera liczne formy neobarokowe, wprowadzone w latach 1922-1928.
Świątynia orientowana, murowana z cegły. Korpus
trójnawowy, bazylikowy, pierwotnie trój-, obecnie dwuprzęsłowy. Prezbiterium
wydłużone, trójprzęsłowe, zamknięte ściana prostą. Od południa przy
przęśle zachodnim czworoboczna kaplica z XVII wieku.
Przy prezbiterium od północy dwuprzęsłowa zakrystia oraz kruchta, łącząca
się bezpośrednio z korytarzem klasztoru.
Prezbiterium i nawa główna nakryte sklepieniami gwiaździstymi bez
żeber, na gurtach, z wydatnymi odcinkami gzymsu u spływu, w nawach
bocznych sklepienia ośmiopolowe na gurtach. Sklepienie zapewne gotyckie, w
dobie baroku pozbawione żeber i uzupełnione gurtami. W kaplicy i zakrystii
sklepienia kolebkowo-krzyżowe.
Tęcza zamknięta półkoliście, analogicznie zamknięte arkady
międzynawowe, wsparte na masywnych, prostokątnych filarach. Okna w
prezbiterium od południa oraz wnęki w ścianie północnej zamknięte łukiem
lekko zaostrzonym, w korpusie i kaplicy okna zamknięte odcinkowo. Kaplica
otwarta do prezbiterium wysoką sfazowaną arkadą, zamkniętą łukiem ostrym.
W zachodnie przęsło nawy głównej wbudowano w 1928 roku chór muzyczny.
Wejście do zakrystii i do klasztoru w prezbiterium zamknięte półkoliście,
głęboko rozglifione do wnętrza.
Na zewnątrz korpus opięty w narożach płaskimi pilastrami, ponadto
przyporami, częściowo nowszymi niskimi, przy południowej nawie bocznej
dwiema gotyckimi o jednym uskoku, przy kaplicy dwie szkarpy wydatne, od
południa z ostrołukową wnęką, od wschodu załamana. W ścianach nawy
głównej, ponad nawami bocznymi, wnęki koliste. Szczyty neobarokowe ze
spływami, parami pilastrów i trójkątnymi przyczółkami. Północne i
południowe elewacje naw bocznych z odsłoniętym wątkiem ceglanym o układzie
gotyckim. W zachodnim przęśle nawy południowej gotycki portal z drugiej
połowy XIV wieku, częściowo zrekonstruowany, ostrołukowy, ponad nim blenda
kolista i zarys wimpergi.
Ołtarz główny neogotycki z XIX/XX wieku z
obrazem Matki Boskiej Różańcowej z końca XVI wieku, malowany na desce. Po
bokach ołtarza głównego dwie oszklone szafki z wotami z wieków XVII-XX.
Dwa ołtarze boczne neogotyckie z XX wieku, w prawym późnobarokowy obraz
św. Antoniego z XVIII wieku. Ołtarz w kaplicy rokokowy z z XVIII wieku, w
nim obraz św. Wincentego Ferrieriusza z XVIII wieku.
Z przylegającego od północy klasztoru, pochodzącego zapewne z XVI w.,
wielokrotnie przebudowywanego, zachowało się jedynie wschodnie skrzydło
zajmowane obecnie przez elżbietanki.
|
źródło: |
Katalog zabytków sztuki w Polsce, t. XI: Dawne województwo bydgoskie, pod
red. T. Chrzanowskiego i M. Korneckiego, z. 18: Włocławek i okolice,
oprac. W. Puget i in., Warszawa, 1988 |