opis: |
Historia kościoła
Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP w Bydgoszczy usytuowany jest na dawnym
Przedmieściu Gdańskim, na miejscu wcześniejszego szpitala i drewnianej
kaplicy p.w. Ducha Świętego. Kaplica ta została zbudowana w 1448 roku i stanowi
dzisiejsze prezbiterium kościoła. Budowę obecnej świątyni rozpoczęto w
1582 roku, kiedy to dobudowano sklepienie gotyckie, a drewniane ściany
kaplicy zastąpiono nowymi - murowanymi. Kościół rozbudowano oraz
dobudowano budynki klasztorne po 1614 roku z fundacji Anny z
Rozdrażewskich Smoszewskiej, założycielki i pierwszej przełożonej Sióstr
Klarysek. Budowę kościoła zakończono w 1602 roku, a 17 września
1645 roku otrzymał wezwanie świętych Wojciecha, Klary i Barbary. Do
1835 roku był kościołem przyklasztornym klarysek, potem przejęły go
władze miejskie. Służył kolejno jako zakład oczyszczania miasta, remiza
straży pożarnej oraz magazyn zabytków muzealnych, a zachodnia część
jako waga miejska. Kościół został ponownie oddany do celów kultowych w
1920 roku. Był konsekrowany 16.11.1922 roku. W 1925 roku kościół otrzymał
nowe wezwanie Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Do 1972 roku pełnił
funkcję kościoła akademickiego. W 1993 roku został przekazany Kapucynom. Z
wieży kościoła rozlega się każdego dnia o godz. 9, 12, 15 i 18 hejnał
bydgoski.
Architektura kościoła
Kościół p.w. Wniebowzięcia NMP w Bydgoszczy to niewielki gotycko-renesansowy kościół zbudowany w latach 1582-1602. Murowany z cegły o układzie gotyckim, z użyciem
głazów narzutowych w strefie cokołowej wieży, która pochodzi z okresu
baroku. Kaplica boczna z renesansową attyką została zbudowana w 1646 r.
Kościół jest orientowany, jednonawowy, z trójbocznie zamkniętym
prezbiterium.
Zabytkowe wyposażenie kościoła:
polichromia z przełomu XVII i XVIII wieku,
ambona rokokowa z drugiej połowy XVIII wieku,
płaskorzeźba alabastrowa manierystyczna z 1595 roku,
kute kraty klauzurowe z XVII-XVIII w.,
drewniany, późnomanierystyczny ołtarz główny z 1636 roku,
obraz Św. Stanisława Kostki - dzieło Leona Wyczółkowskiego,
sześć malowanych zacheuszów z 1636 roku.
|