Kościół p.w. Świętej Trójcy w Bydgoszczy zbudowany został z całym zespołem parafialnym według projektu Rogera Sławskiego w latach 1910-1913 w stylu neobarokowym. Stanął na miejscu pierwotnego kościoła późnogotyckiego, który został rozebrany przez Prusaków w 1829 roku. Zbudowano go ze składek społeczności polskiej i początkowo pełnił funkcję kościoła filialnego bydgoskiej fary. W czasie zaborów w tym kościele odprawiano nabożeństwa tylko w języku polskim. Świątynię konsekrowano w 1913 roku, a jedenaście lat później erygowano parafię dekretem księdza kardynała Edmunda Dalbora. W czasie II wojny światowej Niemcy zrabowali kościelne dzwony, które odzyskano i zawieszono na wieży w 1948 roku. Plebanię wybudowano w latach 1912-1915, a w 1930 roku zakupiono od Niemki A. Korth jednopiętrowy dom, ogród i halę fabryczną. Dom przeznaczono na wikariat, a halę fabryczną na ognisko parafialne. W 1986 roku wybudowano dom katechetyczny.
   Kościół p.w. Świętej Trójcy w Bydgoszczy jest to neobarokowy, bazylikowy kościół trójnawowy z transeptem. Posiada półkoliście zamknięte prezbiterium, skierowane na północ. Do nawy północnej od zachodu przylega ośmiobocznie zwieńczona wieża i półkolista kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej, w której znajduje się obraz Antoniego Procajłowicza. Fasada, ściana szczytowa transeptu oraz wieża zdobione spływami wolutowymi i obeliskami. W fasadzie nad portalem głównym duże, rozetowe okno. W nawie głównej sklepienie kolebkowe z lunetami, w nawach bocznych kolebkowo-krzyżowe. Wnętrza rozdzielają półkoliste arkady z pilastrami. Polichromia wnętrza wykonana w 1926 roku przez Leona i Władysława Drapiewskich. Korpus nakryty dachem dwuspadowym, wieża zwieńczona hełmem.

Kościół p.w. Świętej Trójcy w Bydgoszczy znajduje się przy ulicy Świętej Trójcy 26.