opis: |
Historia sanktuarium
Kościół i klasztor karmelitów w Oborach został fundowany w 1605 roku
przez Łukasza z Murzynowa i Annę (z Galewskich) Rudzowskich, dla
zakonników sprowadzonych z Bydgoszczy. Pierwsze zabudowania były drewniane
i usytuowano je na szczycie wzniesienia zwanego "Grodzisko" lub
"Kawaleria". Około 1612 roku zniszczył je pożar, ale już w latach 1617
-1618 nastąpiła budowa nowego klasztoru i kościoła drewnianego, którego
nawę w 1642 roku zastąpiono murowaną. W 1694 roku wzniesiono obecne
prezbiterium, a w 1740 roku kaplicę południową, z fundacji kasztelana
chełmińskiego - Juliana Dziewanowskiego. W roku 1747 powstała zakrystia z
lożą. Kościół odnowiono w 1765 roku. Natomiast klasztor po pożarze w 1626
roku zastąpiono budynkiem drewnianym, który w latach 1647 i 1718 został
częściowo rozbudowany w cegle. W latach 1741-1753 wzniesiono murowany
klasztor z wieżą nad skrzydłem zachodnim, ukończoną w 1749 roku. Uległ on
częściowemu spaleniu w 1821 roku, odbudowano go w 1825 roku, a odnawiano w
latach: 1846, 1869 i 1955-1958 (wieża).
Klasztor
Pochodzi z okresu baroku, ceglany z otynkowaną fasadą zachodnią. Jest
dwupiętrowy, z mieszkalnym skrzydłem od zachodu i od północy. Główne
wejście w skrzydle zachodnim, przy styku z kościołem, akcentuje kwadratowa
wieża. W pomieszczeniach parteru i pierwszego piętra sklepienia kolebkowo-krzyżowe i kolebkowe z lunetami, a w refektarzu strop. Część wyposażenia
rokokowa z trzeciej ćwierci XVIII wieku. Galeria historycznych portretów
zakonników karmelickich z drugiej połowy XVIII wieku.
Otoczenie klasztoru
Klasztor i cmentarz kościelny otacza mur z XVIII wieku, z barokową
bramą z 1756 roku i kapliczką z drugiej połowy XVIII w.
Kościół
Jest barokowy, murowany, z kryptami w podziemiu. Jednonawowy, z prosto
zamkniętym prezbiterium, przy którym znajduje się kwadratowa zakrystia z
lożą na piętrze. Od południa nawy - kwadratowa kaplica. Wewnątrz kościoła
sklepienia: w prezbiterium kolebkowe z lunetami, w nawie pozorne i łuku
odcinkowym silnie spłaszczonym, a w kaplicy i w zakrystii - krzyżowe.
Ołtarz główny pochodzi z 1696 roku, ale w XVIII wieku był kilkakrotnie
przebudowywany i odnawiany. Na szczycie ołtarza widnieje tondo (obraz w
kształcie koła) z 1840 roku pędzla Feliksa Bąkiewicza, przedstawiające
Nawiedzenie Najświętszej Maryi Panny. Postacie Maryi i Elżbiety, związane
z tytułem kościoła powtarzają się także w rzeźbach, umieszczonych po
bokach ołtarza.
Niszę w środkowym polu ołtarza zajmuje łaskami słynąca figura Matki Bożej
Bolesnej, patronki świątyni. Od 1977 roku Pieta zabezpieczona jest
pancerną zasuwą. Jej odsłonięciu i zamknięciu towarzyszą oborskie fanfary.
Pieta jest dziełem pomorskiego artysty z końca XIV wieku. Jest niewielka
(64,5 cm wysokości i 42 cm szerokości), wyrzeźbiona z drzewa
lipowego, silnie wydrążona, pokryta polichromią. Przedstawia Bolesną Matkę
pochyloną nad zdjętym z Krzyża i złożonym na jej kolanach ciałem Syna. W
oborskim kościele zachowały się liczne wota, świadczące o cudach doznanych
przez pątników.
Po obu stronach ołtarz zdobią dwa pełnoplastyczne,
naturalnej wielkości przedstawienia papieży: św. Dionizego i św. Telesfora
ubranych w habit karmelitański. Również po obu stronach ołtarza są dwie
bramki do ambitu (obejście wokół ołtarza). Nad bramkami znajdują się
naturalnej wielkości rzeźby świętych Apostołów Piotra i Pawła czczone
przez aniołów. Pod mensą ołtarzową jest rokokowe antepedium (ozdobna
zasłona spełniająca w liturgii rzymskiej rolę frontu ołtarza). Po środku
antepedium widnieje Pieta w ornamentach roślinnych. Ostatnia renowacja
ołtarza miała miejsce w 1984 roku.
W miejscu zejścia się wyższej i szerszej nawy kościoła z prezbiterium
po obu stronach łuku tęczowego stoją dwa barokowe ołtarze narożne z końca
XVII wieku. Prawy ołtarz wypełnia kopia obrazu neapolitańskiej Madonny.
Obraz trafił do Obór z Poznania w 1719 roku. Niekiedy bywa zasłaniany
zasuwą z przedstawieniem Matki Bożej Niepokalanie Poczętej z przełomu
XVIII i XIX wieku. Ołtarz wspierają dwie kolumny oplecione ornamentami winoroślinnymi. Po obu stronach ołtarza na wszystkich jego
kondygnacjach ustawione zostały rzeźby świętych. W części środkowej
świętej Teresy z Avilla i proroka Eliasza, w nastawie ołtarz świętej
Elżbiety i świętej Jadwigi, a na szczycie - świętych biskupów. W nastawie
ołtarza widnieje obraz świętej Teresy z Avilla. Po lewej stronie świątyni
jest późnobarokowy ołtarz z XVII wieku poświęcony świętemu Józefowi. W
centralnej części obraz świętego Józefa z Dzieciątkiem. Jezus jest
przyozdobiony srebrną sukienką. Na zasuwie obrazu malowane przedstawienie
zaślubin Maryi z Józefem. W nastawie ołtarza obraz przedstawiający
koronację Maryi ozdobiony rzeźbami dwóch aniołów trzymających owalne
kartusze. Na jednym z nich kopia obrazu Przemienienia Pańskiego - Rafaela
Santiego. Przy ścianach bocznych świątyni ustawiono rokokowe ołtarze
świętego Rocha i świętego Jana Nepomucena. z bogatymi zdobieniami
snycerskimi o motywach roślinnych. Trzeci ołtarz boczny wystawiony jest ku
czci świętego Antoniego. Po prawej stronie nawy kościoła rzeźbiony
ołtarzyk przedstawiający proroka Eliasza i jego następcę Elizeusza. Eliasz
jest wśród obłoków i trzyma w jednej ręce księgę, a drugą wyciąga do
Elizeusza.
|