opis: |
W czasie okupacji. hitlerowcy wymordowali w okolicach Mniszka w dołach
pożwirowych około 10 tysięcy osób spośród ludności polskiej i żydowskiej z
byłych powiatów: świeckiego, grudziądzkiego, chełmińskiego, bydgoskiego i
starogardzkiego. Największa fala egzekucji miała miejsce od października
1939 r. do wiosny 1940 r. Jednymi z pierwszych ofiar byli pacjenci
Szpitala Psychiatrycznego w Świeciu n/Wisłą. Wśród nich był także ówczesny
dyrektor szpitala dr Józef Bednarz, który wybrał śmierć wraz ze swoimi
podopiecznymi. Dalszymi ofiarami Mniszka byli mieszkańcy okolicznych
powiatów. Przywożono ich do byłej żwirowni krytymi samochodami i
rozstrzeliwano.
Liczbę ofiar w zbiorowej mogile w Mniszku szacuje się na około 10
tysięcy. Brak jest archiwaliów i dokładnych danych precyzujących liczbę
pomordowanych. W lipcu 1944 roku hitlerowcy postanowili usunąć ślady swej
zbrodniczej działalności. Wtedy to przywieziono do mniszka jeńców
wojennych, którzy wykopywali zwłoki, układali je w stosy i palili.
Przypuszcza się, że owi jeńcy byli ostatnimi ofiarami hitlerowców w
Mniszku.
14 września 1947 roku odbył się na terenie żwirowni w Mniszku
wielki symboliczny pogrzeb ofiar hitlerowskiego terroru. Pośród
piaszczystego wąwozu została usypana ponad 150 metrowa mogiła. Ostateczne
prace nadające obecny wygląd miejscu martyrologii zakończono w 1969 roku.
Wzdłuż całej mogiły rozciągają sie kamienne bloki poświęcone kobietom, mężczyznom, dzieciom, księżom, nauczycielom, żołnierzom, członkom ruchu
oporu, Żydom i ofiarom eutanazji. Centralnym elementem mogiły jest wysoki,
betonowy krzyż z gablotą u podstawy, w której zgromadzono dowody
hitlerowskiego bestialstwa. Są tam piszczele, fragmenty łopatek ludzkich,
czaszki z przestrzelinami po kulach karabinowych, resztki obuwia oraz
drobne dewocjonalia. Pomnik na mogile wykonał w 1947 roku mistrz
kamieniarski ze Świecia p. Schmidt, a bloki kamienne wykonał artysta
plastyk z Torunia p. R. Rogatty. |